Zdjęcia z otwartych źródeł
Gdy meteoryt rozpada się na ciało stałe z prędkością kosmiczną na powierzchni planety następuje potężna eksplozja termiczna i na niej w kilka sekund specjalny geologiczny formacja – uderzenie krater meteorytowy. Poważne starcia tego rodzaju może spowodować masowe wymieranie gatunków w historii Z ziemi. Jednak ostatnie badania sugerują, że oba występowanie życia może być związane z meteorytami kratery.
Powierzchnia globu wyglądałaby jak prawdziwy wielokąt bombardowanie, wypełnione licznymi lejkami o różnych rozmiarach, nie czy jest chroniony przez osłonę gazową. Zderzenia ziemi z dużymi ciała niebieskie o średnicy kilometra występują średnio raz na każdy milion lat. Cząstki wielkości cząstek pyłu tworzą mały bruk przelewając się na naszą planetę prawie bez przerwy Lecąc do atmosfery z prędkością dziesiątek kilometrów na sekundę nagrzewają się tarcie o powietrze i wypalenie przed dotarciem na powierzchnię Ziemi. Tak jest losy ponad 99% kosmicznych śmieci. Tylko największy z nich Leć na powierzchnię, tworząc względnie kratery szybko zniszczony przez erozję. Dlatego na naszej planecie nie jest znana jest tak wiele kraterów meteorytów – tylko około 170.
Kolejną rzeczą jest Księżyc, w którym nie ma atmosfery. Jego powierzchnia jest całkowicie pokryte kraterami od kilku centymetrów do setek kilometry. Zdecydowana większość z nich jest bardzo starożytna. Ponad 4,5 miliard lat temu po wirowaniu pyłu i skalistych gruzów wokół Słońca, formowanie się planet i satelitów. Cząsteczki stopniowo sklejały się w duże bryły i na ich powierzchni protoplanety spadają coraz to nowe fragmenty. Trwało to do Około 4 miliardów lat temu roju gruzu nie zabrakło. Liczne kratery księżycowe są dowodem ostatniej zwanej fazy „intensywne bombardowanie”.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Na Morzu Księżycowym prawie nie ma kraterów. Okazało się, że w starożytne kratery księżycowe powstawały bardzo często, a potem dalej krótki czas – od 4 do 3,8 miliarda lat temu – częstotliwość spadków meteoryty spadły tysiąc razy i od tego czasu pozostają w przybliżeniu stała Zdjęcie: SPL / EAST NEWS
Kosmiczni perkusiści
Meteory, czyli wstrząsy i wybuchy, są najbardziej kraterami wspólne formy terenu na wielu planetach i satelitach w Układ słoneczny, a nawet na tak małych obiektach jak asteroidy. On na naszej planecie średnia prędkość podczas meteorytów wynosi około 20 km / s, a maksymalna – około 70 km / s. Na spotkaniu meteoryt o stałej powierzchni, jego ruch jest gwałtownie spowolniony, i tutaj są skały celu (to nazwa miejsca, w którym spadł), wręcz przeciwnie, rozpocząć przyspieszony ruch pod wpływem fali uderzeniowej. Ona jest rozchodzi się we wszystkich kierunkach od punktu kontaktu: obejmuje półkulisty obszar pod powierzchnią planety, a także się porusza w przeciwnym kierunku na sam meteoryt (perkusista). Dotarcie do niego na tylnej powierzchni fala jest odbijana i cofa się. Skręcenia i uciski przy takim podwójnym przebiegu zwykle niszczą całkowicie meteoryt.
Fala uderzeniowa wytwarza ogromne ciśnienie – ponad 5 milion atmosfer. Pod jego wpływem skały celu i perkusista kurczy się i nagrzewa. Częściowo się rozpływają i we wnętrzu samo centrum, w którym temperatura sięga 15 000 ° C, – nawet odparować. Stałe resztki meteorytów również wpadają w ten stop. W wynik po ochłodzeniu i zestaleniu na dnie krateru powstaje warstwa impetytu (od angielskiego uderzenia – uderzenie) – góra skały o bardzo niezwykłych właściwościach geochemicznych. W szczególności jest bardzo wzbogacony o niezwykle rzadkie na Ziemi, ale więcej pierwiastki chemiczne charakterystyczne dla meteorytów – iryd, osm, platyna, pallad. Są to tak zwani siderofile elementy, tj. związane z grupą żelaza (po grecku – sideros).
Natychmiastowe odparowanie części substancji prowadzi do wybuchu gdzie skały docelowe są rozproszone we wszystkich kierunkach i na dole wciśnięty. Jest okrągły wgłębienie z dość stromymi bokami, ale istnieje przez ułamek sekundy – potem natychmiast boki zacznij się zapadać i pełzać. Z góry do tej masy gleby kamienny grad spada z substancji wyrzucanej pionowo i teraz wracam na miejsce, ale już podzielone forma Tak więc na dnie krateru powstaje breccia – warstwa gruzu górskiego skały cementowane tym samym materiałem, ale zmiażdżone ziarna piasku i pyłu.
Zderzenie, kompresja skały i przejście fali podmuchowej trwają dziesiąte sekundy. Powstaje wykop krateru zamów więcej czasu. A kilka minut później szok stop, ukryty pod warstwą brekcji, zaczyna szybko twardnieć. I… teraz gotowy jest świeży, porywający krater uderzeniowy.
W silnych zderzeniach zachowują się twarde skały płyny. Powstaje w nich złożona fala hydrodynamiczna procesy, których jednym z charakterystycznych śladów są centralne slajdy duże kratery. Proces ich powstawania jest podobny do pojawienia się kropli odrzut, gdy mały przedmiot wpadnie do wody. Silny wpływ materiał wyrzucony z krateru może nawet latać w kosmos. Dokładnie Więc meteoryty z Księżyca i Marsa, których dziesiątki odkryte w ostatnich latach.
Kalkulator Arizona
Wielkość powstałego krateru zależy od prędkości i kąta padania, skład napastnika i celu (kamienny meteoryt lub żelazo, skalista skały na planecie lub luźne), a także grawitacja powierzchnia ciała niebieskiego. Na przykład z tą samą energią uderzenia krater o podwójnej średnicy powstaje na Księżycu niż na nim Ziemia
W jednym z wiodących centrów planetarnych świata – University of Arizona Lunar Planet Laboratory w Tucson opracował specjalny interaktywny kalkulator, który pozwala obliczyć konsekwencje dużego meteorytu spadającego na Ziemię lub asteroida (www.lpl.arizona.edu/impacteffects). Między innymi to kalkulator oblicza rozmiar powstałego krateru i uderzenia obserwatorom znajdującym się w określonej odległości od miejsca katastrofa. Interesująca może być ocena tego, co zostało zgłoszone wiadomości o możliwych konsekwencjach upadku jednego lub drugiego obiekt
Charakterystyczne, z małym meteorytem, Arizoną kalkulator odmawia oszacowania wielkości krateru. Mały chip kosmiczny albo całkowicie spali się w powietrzu, albo straci przyspiesz i spadaj jak zwykły kamień. W tym drugim przypadku na powierzchnia, oczywiście, pojawia się dziura, ale jest bardzo różna od wstrząs i krater wybuchowy, których na Ziemi nie może być mniej kilkaset metrów. W przypadku innych planet wartość ta zależy od gęstość atmosferyczna. Na przykład na Wenus z jej wyjątkowo gęstą gęstością w przypadku skorupy gazowej średnica minimalnego krateru wynosi ponad kilometr, oraz na Marsie docierają na powierzchnię prawie bez utraty prędkości i małe meteoryty tworzące dziesięciometrowe kratery. Na ciałach niebieskich pozbawionych atmosfery, na przykład na Merkurym, Księżycu i wiele innych księżyców planet, kratery są generowane przez meteoryty dowolnego rozmiaru, a nawet może mieć centymetr.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Ziemia to krater Manicouagan. Legenda zwężonych tętnic. Zdjęcie: SPL / EAST NEWS
Pasażerowie latający z Europy do kanadyjskiego Montrealu mogą zauważyć wśród tajga otwartych przestrzeni półwyspu Labrador jezioro. Na ciemnym tle lasów iglastych pierścień wody wyróżnia się dobrze, obejmujący ze wszystkich stron ogromny, o średnicy 70 kilometrów, wyspa, również pokryta lasem. Ta struktura pierścienia maniakalnego jest jeden z najstarszych spośród obecnie znanych kraterów uderzeniowych, a dokładniej, jego ślad. Nastąpił pięciokilometrowy upadek meteorytu tutaj 214 milionów lat temu. Na Ziemi to się skończyło Właśnie pojawił się okres triasu i dinozaury. To prawda wydaje się, że ta katastrofa nie wpłynęła na nich w żaden sposób, ponieważ kolejne 150 milion lat dosłownie panowali na planecie. Dużo później ogromny lodowiec pełzł wzdłuż krateru, który odciął górną warstwę skały o grubości kilometra, ale środkowa część dna krater był odporny na erozję lodowcową, ponieważ składa się z „ciasta” z bardzo twardych skał, które powstały podczas wtapiania moment uderzenia.
Powstał płaskowyż otoczony doliną, po której płynął rzeka. W 1968 r. Rzeka Manicuagan została zablokowana przez zaporę. elektrownie wodne i zalało doliny otaczające płaskowyż z dwóch imprezy. Powstało jezioro pierścieniowe, a płaskowyż stał się wyspą – drugą największa na świecie wśród wysp w jeziorach. Jego powierzchnia wynosi 2040 km2 – prawie 100 km2 więcej niż powierzchnia samego jeziora Manicoagan, w którym on jest. Rene Levasseur nosi imię inżyniera, który przez siedem lat kierował budową zapory tej elektrowni wodnej – piąta i największa w kaskadzie na rzece Manicuagan. Musiał to otworzyć Wraz z premierem Kanady Quebecem Danielem Johnson, w przeszłości także inżynier hydroenergetyczny. Ale dosłownie w przeddzień nadchodzący otwarcie Levasser nagle zmarł zawał serca w wieku 35 lat. Kilka dni później to samo Daniel spotkał los przybycia na ceremonię startową Johnson, który miał 53 lata. Wyspa została nazwana ku czci inżyniera, tama – na cześć premiera oraz w legendach Indian Indusów, tubylców mieszkańcy tajga Labrador, pojawiła się wersja, która obie są główne twórcy tamy zmarli, ponieważ naciskała ich natura tętnice krwi w zemście za wyciskanie jej wody arterie, po zbudowaniu kaskady elektrowni wodnych na rzece Manikuagan.
Niebezpieczne manewry asteroidami
Duże meteoryty tworzące krater uderzeniowy na Ziemię spadają bardzo rzadkie. Jest jednak możliwe, że za mniej niż 30 lat Ziemianie staną się świadkami takiego wydarzenia. Suma na zewnątrz pięć lat temu asteroida Apophis jest mała w kosmicznej skali. Jego dokładna średnica nie została jeszcze ustalona, ale szacuje się, że tak 300–400 metrów. Nie przeszkadzałoby mu to, gdyby nie jego ścieżka biegł niebezpiecznie blisko Ziemi. Według astronomów co 1300 lat ta asteroida jest przez kilka dziesięcioleci niedaleko naszej planety i szereg ładnych bliskie spotkania w odstępach około 5-10 lat, po których niebiańskie ścieżki Ziemi i asteroida znów się rozchodzą przez długi czas.
W 2029 r. Apophis przejdzie w odległości około 33 000 kilometrów z ziemi. W tym przypadku wpływ pola grawitacyjnego naszej planety może zmienić orbitę Apophisa, aby na następnym spotkaniu w 2036 zbliży się jeszcze bardziej, a może nawet twarz Ziemia
Obliczenia na podstawie aktualnych, niewystarczająco dokładnych dane dotyczące jego ruchu pokazują, że spadek w 2036 r. może występują w wąskim pasie o szerokości kilkudziesięciu kilometrów, przejazd z północy Kazachstanu przez Syberię do Magadanu, dalej od Kamczatka przez Ocean Spokojny do Nikaragui, północnej Kolumbii i Rumunii Wenezuela, a następnie przez Ocean Atlantycki na Zachodni Brzeg Afryka
Na zaludnionym obszarze upadek doprowadzi do całkowitego zniszczenia w promieniu 100 kilometrów od miejsca uderzenia. Będzie krater o średnicy kilka kilometrów, a znaczna ilość zostanie wrzucona do stratosfery ilość pyłu, która znacznie zredukuje energię słoneczną ciepło na całej ziemi. W przypadku upadku do oceanu, nawet z dala wybrzeża, nastąpi silne tsunami, które zniszczy wszystko nadmorskie miasta.
US Planetary Society, z siedzibą w Kalifornia, u wybrzeży Pacyfiku, odbyła się już w 2008 roku coroczny konkurs na najlepszy projekt ochrony przed kolizją z Apophis. On jest miał zbiec się w czasie z setną rocznicą wydarzenia Tunguska, które trwa do tej pory największa inwazja z kosmosu, która miała miejsce w pamięci ludzkości.
Projekty obrony asteroid obejmują uderzenie z dużą prędkością metalowa „masa” o masie jednej tony, wybuch nuklearny powierzchnia asteroidy, malując ją tak, aby krążyła wokół zmienił się pod wpływem ciśnienia promieniowania słonecznego i „traktor grawitacyjny” zawieszony nad asteroidą podczas pracy silniki jonowe o małym ciągu i stopniowe przenoszenie go na nowy orbituje siłą grawitacji.
Ale na początek Apophis najprawdopodobniej zostanie wysłany mała automatyczna stacja, która robi mu zdjęcie powierzchni, zbada pole grawitacyjne, na podstawie którego można ocenić wewnętrzna struktura asteroidy, a co najważniejsze – spadnie na nią latarnię do dokładnego śledzenia jej trajektorii z Ziemi. Ten stosunkowo niedrogi projekt amerykańskich inżynierów zajął pierwsze miejsce miejsce w konkursie społeczeństwa planetarnego. Dopiero po wyjaśnieniu parametry ruchu asteroidy będą możliwe do zaplanowania korekta jego trajektorii. W końcu najgorsze, co może się zdarzyć, to – pospiesz się i popchnij asteroidę w niewłaściwy sposób kierunek bezpośrednio na naszą planetę.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Księżyc jest kraterem Ciołkowskim. Ciemne oko z tyłu ziemi satelita. Zdjęcie: SPL / EAST NEWS
Jeden z najbardziej malowniczych spośród dziesiątek tysięcy kraterów księżycowych o nazwie Ciołkowski. Imię i nazwisko nauczyciela fizyki i matematyki w Kałudze, został założycielem teorii komunikacji międzyplanetarnej na mapie księżyca w 1959 r., gdy używałem jednego z pierwszych „księżycowy” – automatyczna stacja „Luna-3” – był pierwszy sfotografowałem naszą stronę, nigdy niewidoczną z Ziemi satelita. Aby to zrobić, trzeba było latać wokół Księżyca, a potem przesyłać zdjęcia w radiu za pomocą w przybliżeniu tego samego urządzenia, jak w nowoczesnych faksach – obraz jest automatycznie podzielone na punkty o różnej jasności, które ustawiły się w rzędzie sznurek Zdjęcia wykonane pół wieku temu niewiele się różniły jasność, ale dwa ciemne detale wyróżniały się bardzo dobrze. Oni są ostro kontrastuje z jasnym obszarem, który zajmuje prawie cały tył księżyca. Większy nazywał się Morze Moskwa, a mniejsza to Ciołkowski. Ta średnica krateru 180 kilometrów znajduje się w południowej części tylnej półkuli księżyca i służy jako doskonały punkt odniesienia na mapach księżycowych i podczas latania Księżyc
Faktem jest, że w środku jest zamarznięte czarne jezioro lawa, w środku której jasna plamka wyróżnia się jako jasna plama, charakterystyczna dla dużych kraterów uderzeniowych. Po drugiej stronie księżyca nie ma ogromu ciemne równiny – morza księżycowe, ponieważ skorupa jest tam grubsza niż na niej widoczna strona, a magmę trudno było wydostać się z trzewi powierzchnia. W regionie Ciołkowskiego grubość skorupy księżycowej sięga prawie rekordowo wysoka – 75 kilometrów, więc powinieneś pomyśleć że podczas formowania się tego krateru uderzenie meteorytu było szczególnie ważne silny – prawdopodobnie stało się to z bardzo dużą prędkością, i pęknięcia pod kraterem przeniknęły wyjątkowo głęboko do wnętrza księżyca, osiągając warstwę magmy. Stamtąd wlewał się bazaltowy stop powierzchnia i połowa zalały misę krateru, tworząc się później zestalenie czarna równina, na której przypomina centralny suwak wyspa ze stromymi brzegami. W rezultacie nabył cały krater wygląd ciemnego oka z jasną źrenicą, a jego oczy są już miliardy lata skierowane na odległości kosmiczne, których badanie za pomocą „urządzenia odrzutowe” odzwierciedlenie Konstantina Eduardowicza Ciołkowskiego przed wiekiem, tworząc w 1896 roku, kiedy miał zaledwie 39 lat lat, matematycznie rygorystyczna teoria napędu odrzutowego.
Bogactwo „gwiezdnych ran”
Pod koniec XVII wieku angielski astronom Edmund Halley wyraził to założenie, że komety mogą spaść na Ziemię, powodując globalność katastrofy podobne do biblijnej powodzi. On nawet uważał, że kolizja Kaspijska powstała w wyniku takiej kolizji morza – w tamtych czasach kaspijczyk został przedstawiony na mapie w kształcie koła, przypominający gigantyczny krater. Jednak takie pomysły nie pozostały więcej niż przypuszczenia, dopóki nie zaczęli odkrywać na Ziemi prawdziwe dowody takich katastrof. Zwykle nie są to wgłębienia płaskorzeźby, jak na Księżycu, i reprezentujących struktury pierścieniowe ślady minionych kraterów, prawie zużyte z powierzchni Ziemi aktywna aktywność geologiczna, przede wszystkim erozja wodna. Geolodzy nazywali je astroblemami, co jest tłumaczone z greckiego oznacza rany gwiezdne.
W miejscach, w których ciała niebieskie spadają na Ziemię, często się formują różnorodne złoża minerałów. Ponadto depozyty w Astroblemy są unikalne pod względem skali i składu mineralnego. Tak więc na północy Syberii w kraterze Popigai o średnicy 100 kilometry, diamenty powstały podczas uderzenia meteorytu w skały zawierające grafit. Wiele astroblemów służy jako przemysł źródła rudy, na przykład około połowa rudy na świecie nikiel związany ze złożem Sudbury w prowincji kanadyjskiej Ontario. Uważa się, że owal pod względem budowy geologicznej powstaje rozmiar 60 × 25 kilometrów, w którym prowadzone jest wydobycie odległa przeszłość wraz z upadkiem dużego meteorytu. Wraz z niklem Sudbury produkuje również droższe metale platyny i także miedź, kobalt, selen, tellur, złoto, srebro. Te elementy wcale nie zostały sprowadzone na Ziemię przez meteoryt.
Kolosalna eksplozja doprowadziła do pęknięcia jelit na duże głębokość, a stamtąd substancje zaczęły przepływać przez uskoki, utworzyło pole rudy, uważane za jedno z najbogatszych w świat.
Być może wśród największych i najstarszych astroblemów jest Centralna struktura pierścienia Uralu o średnicy 550 kilometrów. Wschodnia część wału tej konstrukcji jest wyraźnie wyrażona jako raczej ostry łukowaty łuk środkowej części Uralu pasmo górskie, które na ogół biegnie prawie ściśle z północy na południe. Zdecydowana większość złóż mineralnych Uralu skoncentrowany w tej łukowatej, najniższej części Ural, zwany środkowym Uralem. Wydobywali tu, a nawet wcześniej żelazo, miedź, chrom, nikiel, tytan, uran są nadal wydobywane, złoto i inne metale, złoża są tutaj skoncentrowane złote i słynne klejnoty. Depozyty są ograniczone do zwarć doziemnych skorupa przypominająca gigantycznego astroblemu. Te wady i służą jako „wyloty” do odbioru materiału rudy z głębiny wnętrza ziemi. Wnętrze tego gigantycznego krateru stopniowo wypełnione skałami osadowymi, w których pola naftowe regionu Wołga-Kama.
Oprócz formy, astroblemy wyróżniają się jako „obcy” struktura geologiczna w stosunku do otaczającego obszaru. Skały odkryte podczas formowania krateru różnią się znacznie między sobą wiek i na mapie geologicznej są widoczne jako rodzaj plam. Krajobrazy utworzone w miejscach dawnych kraterów również się różnią – na tle jednorodnego stepu lub tajgi, obszary z koncentryczny układ sieci rzecznej, roślinności, gleby, co jest wyraźnie widoczne na zdjęciach satelitarnych. Dlatego z nadejściem satelity strzelające do naszej planety dramatycznie wzrosły liczba odkrytych śladów starożytnego meteorytu spada.
Zdjęcie Testy prototypów samochodów marsjańskich Open Source oraz skafandry kosmiczne w kraterze meteorytów na kanadyjskiej wyspie Devon (sztuczne kolory). Zdjęcie: PROJEKT HAUGHTON-MARS / P. LEE
Katastrofa na Jukatanie
Gdyby 65 milionów lat temu ktoś mógł spojrzeć na Ziemię ręka, patrzył na obszar obecnego Meksyku Półwysep Jukatan, ogromna eksplozja wrzucona w bliską Ziemię przestrzeń to ogromna masa materii w postaci gigantycznego lejka. Przez opinia wielu badaczy, a potem nasza planeta musiała się zmierzyć asteroida o średnicy około 10 kilometrów. W Ziemska atmosfera rozpadła się na fragmenty, na które spadła powierzchnia planety spowodowała straszne zniszczenia. Bang spowodowana kolosalna moc wypaliła całe życie w regionie trzęsienia ziemi, huragany, fale tsunami o wysokości do 100 metrów i powiązane powodzie. Otoczone chmurami pyłu, dymu, popiołu i pary cała Ziemia, pochłaniając światło słoneczne przez kilka lat, przeszła kwas deszcze Nastąpiło długotrwałe chłodzenie. To spowodowało ogromne śmierć wielu gatunków roślin i zwierząt. Niektórzy uczeni wierzą że podobne katastrofy miały miejsce w historii Ziemi wielokrotnie.
Obraz tej katastrofy jest odtwarzany zgodnie z wynikami badań. bardzo duży, o średnicy 180 kilometrów, położony krater na północnym krańcu Półwyspu Jukatan. To jest imię gigantyczny krater otrzymany praktycznie z jego lokalizacji centrum małej osady Chikshulub. Mimo tak dużego rozmiar krateru odkryto go zaledwie 30 lat temu. Faktem jest, że jest pokryty grubą warstwą warstw geologicznych, a poza tym tylko południowa połowa krateru znajduje się na lądzie, a reszta część znajduje się na szelfie morskim i oprócz skał osadowych ukryty również przez wody Zatoki Meksykańskiej. Badanie grawimetryczne pozwolono uzyskać obraz tej struktury pierścienia, niedostępne do bezpośredniej obserwacji.
Czas formowania się tego krateru odpowiada gliniastemu osady, w których zawartość niezwykle rzadkiego irydu na Ziemi wynosi 15 razy powyżej tła. Ta warstwa irydu służy tylko jako granica, oznaczający koniec okresu geologicznego kredy, dla którego skamieniałe szczątki dinozaurów są typowe. W późniejszych osadach prawie nigdy ich nie znaleziono. Stąd założenie, że wyginięcie tych gigantów, a także wiele innych gatunków fauny Kreda, spowodowała zmianę warunków klimatycznych, spowodowane upadkiem gigantycznego meteorytu, który uformował krater Chikshulub. Należy jednak zauważyć, że zgadzamy się z tym punktem widzenia nie wszyscy paleontolodzy.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Mars to krater Tichonrawowa. Dlaczego nie przylatują? Zdjęcie: AKTUALNOŚCI SPL / EAST
W imieniu projektanta rakiet Michaiła Klavdievicha Tichonrawowa (1900–1974) nazwał jedną z największych kraterów na Marsie – średnicą jego 380 kilometrów. Powstał w najwcześniejszym okresie historia geologiczna Czerwonej Planety i odtąd na niej przestronne dno spadło z kilku kolejnych dużych meteorytów, opuszczając je kratery na dziesiątki kilometrów. W rezultacie został stworzony niechlujny wzór kratery meteorytowe rozrzucone losowo. Ich dodatków do krajobrazu dokonała marsjańska atmosfera, która słynie z najsilniejszych burz pyłowych trwających kilka tygodnie – czasami chowają się przed całą powierzchnią planety. Chociaż wiatry w rozrzedzonej atmosferze Marsa są słabsze niż na Ziemi, wszystkie są Marsjanie, zmęczeni tysiącleciami erozji, zabierają piasek, który jest znacznie mniejszy niż typowa ziemia.
Wały mniejszych kraterów uderzeniowych, górujące nad płaskim dnem rozległy krater Tikhonrav, służą jako przeszkody, z zderzenia, z którymi wiatr traci siłę. Piasek niesiony przez niego pozostaje w pobliżu kraterów, gdzie stopniowo tworzą się pola wydm wydmy Ciemny kolor tych piasków wynika z wysokiej zawartości te związki gruczołowe. Czasami możesz to zrobić w kombinacji kraterów i wydm zobacz śmieszne rysunki, jak na tym obrazku, gdzie znajdują się dwa pobliskie kratery tego samego rozmiaru wraz z ich uzupełnieniem „brwi” ciemnych pól wydmowych tworzą pełne wrażenie zaskoczona twarz, której zarys stanowi trzon giganta krater
Człowiek, którego imię nosi ten krater, uruchomił swój pierwszy Rakieta w 1933 roku, a następnie kierował projektowaniem biuro S.P. Queen opracowuje plan wyprawy na Marsa. Wcześniej on udało mu się „położyć rękę” na pierwszym sztucznym satelicie Ziemi, i do Gagarina „Wschód” i do automatycznych stacji międzyplanetarnych. Zaprojektowany przez niego w 1962 roku do załogowego lotu na Marsa ciężki statek międzyplanetarny został oznaczony skrótem TMK, który ponieważ zbieg okoliczności zbiegł się z inicjałami konstruktor. Jednak planowana w tym czasie wyprawa marsjańska do 1974 r. nie miało miejsca, a jego perspektywy są bardzo niejasne. Może właśnie to zadziwia marsjańskiego konstruktora imienników statki kosmiczne?
Inkubatory meteorów
Ostatnie badania wykazały, że być może szok stały się kratery powstałe podczas spadków meteorytów oazy, w których powstało życie na naszej planecie i zaczęło się rozwijać. Amerykańsko-kanadyjska grupa naukowa pracowała przez kilka lat Krater meteorytowy Hogton na wyspie Devon w kanadyjskiej Arktyce. Ten krater o średnicy 24 kilometrów jest dobrze wyrażony w reliefie. W warunki zimnej arktycznej pustyni prawie nie ma roślinność, która ułatwia eksplorację geologiczną. Również warunki krajobrazowe i klimatyczne tutaj są do pewnego stopnia przypomina Marsjan i tak było dokładnie w kraterze zainstalowano lekkie domy szkieletowe niezwykłego namiotu, cylindryczny kształt imitujący bazę na Marsie. Testowane tutaj prototypy skafandrów i pojazdów na powierzchni Marsa – czterokołowe i sześciokołowe „marsocykle”, na których każdy może jeździć jedną osobą. Jest w pobliżu tego na wpół fantastycznego dokonano osad i znalezisk, które pozwoliły na nowy wygląd na temat roli kraterów uderzeniowych w powstawaniu i ewolucji życia.
Geolog Kanadyjskiej Agencji Kosmicznej Gordon Osinsky, Po dokładnej analizie minerałów ze skał tworzących ten krater, odkrył to 23 miliony lat temu w wyniku eksplozji krater był siecią głębokich pęknięć, wzdłuż których od jelit do powierzchnia zaczęła płynąć gorącą wodą z rozpuszczoną w niej sole Po dziesiątkach tysięcy lat temperatura tych źródeł geotermalnych źródła zmniejszyły się, aby mogły żyć mikroorganizmy. Sama wnęka krateru również przyczyniła się do powstania sprzyjające warunki życia, chroniące przed wpływami zewnętrznymi i koncentrując ciepło słoneczne na stokach. W kraterze powstał jezioro, które istniało przez długi czas, a teraz się warstwuje osady nagromadzone na dnie służą jako dowód zmiany, które miały miejsce na naszej planecie w przeszłości. Formacje hydrotermalne są ogólnie uważane za sprzyjające miejsca dla rozwoju życia, a ich ślady znajdują się w wielu kratery uderzeniowe.
Na każdej planecie takie kratery są najbardziej ciekawe przedmioty, które potencjalnie mogą zawierać ślady przeszłe życie. Przede wszystkim dotyczy to Marsa, gdzie poszukiwania ślady życia najlepiej trzymać wewnątrz meteorytu kratery.
Jeśli wcześniej uważano, że ich edukacja powinna tylko prowadzić zmiany środowiskowe, które powodują ogromne wymieranie gatunków, nowy wygląd sugeruje coś przeciwnego: kratery uderzeniowe mogą być wygodnymi siedliskami organizmy, szczególnie w zimnych regionach globu. Według współczesne idee, życie na Ziemi powstało około 3,8 miliard lat temu – w momencie, gdy się skończył intensywne bombardowania meteorytami i mnóstwo kraterów pokrył powierzchnię młodej planety. Być może zostali przytulne „gniazda”, a raczej „akwaria” dla pierwszych mieszkańców Z ziemi.
George Burba
Czas na wodę Dinozaury Życie Księżyc Wyspy Marsa Rakieta Syberia
