Zdjęcie z otwarte źródła
Okazuje się, że gdyby nie nasz tajemniczy, genialny towarzysz – Rozważmy Księżyc, Ziemia, raczej nudną i ponurą planetę naukowcy. Ponadto mówią, że bez światła słonecznego, które nasz satelita byłby tylko odbity od powierzchni księżyca zwykła, nudna, mała kosmiczna kula. Pomimo tego że z powierzchni Ziemi wydaje nam się, że księżyc świeci w nocy całkiem jasne, w rzeczywistości odzwierciedla tylko około 10 procent całego światła słonecznego padającego na jego powierzchnię. Jasność księżyca, którą postrzegamy, zależy od tego orbita ziemska jest obecnie satelitą. Pełna Księżyc dokonuje rewolucji na swojej orbicie co 29,5 dnia podróżuje. Dlatego słońce oświetla je z różnych przez nas widocznych rogi To także podróż Księżyca dookoła Ziemi – i jednocześnie ruch ziemi wokół Słońca – wyjaśnia istnienie różnych fazy księżycowe (pełnia, nowiu, ćwiartka itp.). Również w jest stale nasłoneczniony połowa powierzchni Księżyca, druga połowa odwrócona od Słońce jest w ciągłym cieniu. Najjaśniejszy zaobserwowany przez nas stan księżyca występuje, gdy jest on umieszczony kąt 180 stopni od Słońca od pozycji, którą widzimy. W tej chwili obserwujemy pełnię księżyca (widoczne dla nas pełne oświetlenie Słońca) pół księżyca). Księżyc w nowiu pojawia się, gdy księżyc się znajduje obserwatorowi w taki sposób, że Słońce praktycznie go nie oświetla. Dzieje się tak, gdy satelita znajduje się między Słońcem a Ziemia w taki sposób, że strona księżyca, którą widzimy, odbija się światło słoneczne zderza się z odbiciem światła słonecznego Ziemi. W dniach przed i po nowiu z powierzchni Ziemi widzimy tylko mały pas księżyca odbijający światło słoneczne. Jest rezultatem tego, co naukowcy nazywają efektem „popiołu” osobliwa iluzja naszego wzroku: stosunkowo ciemny dysk księżyca lekko oświetlone światłem słonecznym, które odbija się powierzchnia ziemi i powierzchnia księżyca.
Księżycowe słońce
