Naukowcy powiedzieli w środę, że największa góra lodowa na świecie zbliża się do zderzenia z odległą wyspą na południowym Atlantyku, na której żyją tysiące pingwinów i fok, i może przeszkadzać w karmieniu.
Góry lodowe naturalnie odrywają się od Antarktydy do oceanu, ale zmiany klimatyczne przyspieszyły ten proces – w tym przypadku z potencjalnie niszczycielskimi konsekwencjami dla obfitej dzikiej przyrody na brytyjskim terytorium Gruzji Południowej.
W 2017 roku góra lodowa A68a w kształcie dłoni z palcem wskazującym oderwała się od szelfu lodowego Larsen na zachodzie Półwyspu Antarktycznego, który ociepla się szybciej niż jakakolwiek inna część najbardziej wysuniętego na południe kontynentu Ziemi.
Przy obecnym tempie ruchu gigantycznej masy lodu, kilkukrotnie większej niż obszar Wielkiego Londynu, osiadanie na mieliźnie na płytkich wodach wyspy zajmie od 20 do 30 dni.
Góra lodowa ma 160 kilometrów długości i 48 kilometrów szerokości, ale głębokość nie przekracza 200 metrów, co oznacza, że może niebezpiecznie pływać blisko wyspy.
Zdjęcie NASA przedstawiające górę lodową A68a dryfującą po południowym Atlantyku między Antarktydą a Georgią Południową. (NASA / ESA).
„Szacujemy, że prawdopodobieństwo kolizji wynosi 50/50” – powiedział Andrew Fleming z British Antarctic Survey.
Tysiące pingwinów królewskich – żyją na wyspie z pingwinami z makaronu, pingwinami z paskiem podbródkowym i pingwinami białymi.
Foki zamieszkują również południową Georgię, podobnie jak wędrowne albatrosy, największy gatunek ptaków latających.
Jeśli góra lodowa osiądzie na mieliźnie w pobliżu Georgii Południowej, miejsca żerowania mogą zostać zablokowane, zagrażając przetrwaniu młodych fok i piskląt pingwinów.
„Światowa populacja pingwinów i fok zostanie znacznie zmniejszona” – powiedział w wywiadzie Geraint Tarling, również z British Antarctic Survey.
Postępująca góra lodowa zniszczy także organizmy i ekosystem dna morskiego, których odbudowa zajmie dziesięciolecia lub wieki.
Góry lodowe o grubości do kilometra stanowią ciągłą kontynuację lodowców lądowych. W naturalny sposób odrywają się od lodowych półek.
Jednak globalne ocieplenie zwiększyło częstotliwość tego procesu.
„Ilość lodu przemieszczającego się ze środka kontynentu antarktycznego na jego krawędzie rośnie” – powiedział Tarling.
Do końca XX wieku lodowiec szelfowy Larsena pozostawał stabilny przez ponad 10 000 lat. Jednak ogromna część oderwała się w 1995 roku, a kolejna w 2002 roku.
Potem nastąpiło zawalenie się pobliskiego szelfu lodowego Wilkins w 2008 i 2009 roku oraz A68a w 2017 roku.
Agence France-Presse.
Źródła: Zdjęcie: (Handout / ESA / AFP)
