Zdjęcie z open source W 1891 r. Erwin Barbor, badacz skamielin pozostałości starożytnych organizmów, przypadkowo odkryte na zboczach skał w Nebraska ma niezwykłe skamieliny przypominające korkociąg. Wyglądało jak że ktoś wiele milionów lat temu spieprzył coś ogromnego korkociąg, osiągający długość kilku metrów i po cemencie zalał powstałe dziury.
Przez długi czas paleontolog zastanawiał się nad tajemnicą „diabelskiego” korkociągi ”- to nie jest naukowe imię, które nadał swojemu znalezisku. Po tym, jak naukowcy przedstawili teorię odkrytą przez skamieliny należą do gigantycznych rozmiarów gąbek lub alg pokrył dno starożytnego jeziora 20 milionów lat temu.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Theodore Fuchs, kolega Erwina, okazał się bardziej spostrzegawczy, zakładając, że „diaboliczne korkociągi” są otworami dla zwierząt, sprowadzone przez muł i w wyniku wielu lat skamieniałe. Jednak Barbour nie ustępował i dowodził swojej lojalności teoria przyniosła poważny argument – żadne zwierzę nie jest w stanie kopać dziury w tak idealnym spiralnym kształcie.
Przez długi czas hipoteza Erwina Barbora wyjaśniała paleontologom pochodzenie tajemniczych korkociągów, jednak w 1904 roku muzeum Historia przyrodnicza Carnegie pozostaje w obrębie jednej spirali niektóre zwierzę, które zostało dalej sklasyfikowane jako Palaeocastor.
Okazało się, że twórca „diabelskich korkociągów” jest dalekim przodkiem Wszyscy znamy bobra. Naukowcy odkryli, że wiek szczątków wynosi 23 miliony lat. Okazuje się, że Erwin Barbor pomylił się dwukrotnie: w charakter pochodzenia tajemniczych skamielin, a nawet sposób długo leżą w ziemi.
Badacze sugerują, że należy do paleocastora widok bobrów lądowych i nie umiejący pływać, nie mógł uciec powódź, która złapała go w dziurze. Wypełniony szlamem spiralne przejścia z czasem stały się twardsze niż cement milion lat zdziwiony dociekliwym paleontologiem.
Zdjęcie z otwartych źródeł
Czas
