Zdjęcie z otwartych źródeł
Połowa stycznia naznaczona jest wielką burzą piaskową, która przetoczyła się kraje południowo-zachodniej Azji, rozprzestrzeniające się na Morze Arabskie i dlatego widziane nawet z kosmosu. Typowy silny wiatr tego czasu podniósł do atmosfery mnóstwo pyłu zawieszonego piasku, co przyćmiło niebo i znacznie pogorszyło jakość powietrza. 
Zdjęcie ze źródeł otwartych Sputnik „Aqua”, 08:45 GMT 13 Styczeń 2013 © MODIS | NASA Przyczyną burzy piaskowej była podział azjatyckiego antycyklonu na dwa rdzenie. Główne centrum pozostał nad Mongolią, z lekkim przesunięciem na południowy wschód, i drugi, tylko nieco słabszy, powstał nad Iranem. Mapa pogody o 06:00 GMT 16 stycznia 2013 r. © Gismeteo To on stworzył duże gradienty ciśnienia atmosferycznego między zimnym kontynentem i ciepłe wody Morza Arabskiego. Staram się to zrekompensować wyróżnienie, zimne powietrze kontynentalne z dużą prędkością tryskał na południe, unosząc się na pustyniach Iranu, Afganistanu i Pakistanu burze piaskowe.
Zdjęcie ze źródeł otwartych Sputnik Terra, 06:30 GMT 12 Styczeń 2013 © MODIS | NASA Obszar ten jest złożony część rozległej subtropikalnej pustyni, rozciągającej się od Sahary do Mongolia, gdzie obserwuje się do 70% wszystkich burz pyłowych na naszej planecie. Piasek z dawnych mórz oraz wyschnięte koryta rzek i jeziora żyzna gleba pod kątem ich występowania.
Iran NASA
