Badacze ze Stanford doszli do wniosku, że brak tlenu w oceanach Ziemi doprowadził do niszczycielskiego wymarcia różnych gatunków około 444 milionów lat temu.
Nowe wyniki wskazują również, że te warunki (oceany były praktycznie beztlenowe) trwały ponad 3 miliony lat – znacznie dłużej niż inne zjawiska niszczące bioróżnorodność w historii naszej planety.
Odkrycia te są nadal aktualne: globalna zmiana klimatu przyczynia się do obniżenia poziomu tlenu w otwartym oceanie i wodach przybrzeżnych, co prędzej czy później skazuje różne gatunki zwierząt na wymarcie.
Artykuł naukowy został opublikowany w Nature Communications 14 kwietnia i dotyczył wydarzenia znanego jako masowe wymieranie późnego ordowiku. Wydarzenie to jest uznawane za jedną z pięciu największych strat w historii Ziemi, z których najbardziej znanym jest zdarzenie kredowo-paleogeniczne, które zniszczyło wszystkie dinozaury około 65 milionów lat temu.
Naukowcy ze Stanford i ich koledzy stworzyli specjalny model, który pozwala ograniczyć niepewność, gdzie w morzach Ziemi brakuje rozpuszczonego tlenu (tak ważnego dla życia oceanicznego zarówno wtedy, jak i teraz), a także w jakim stopniu i na jak długo.
Model zawierał wcześniej opublikowane dane na temat izotopów metali, a także nowe dane z próbek czarnych łupków pochodzących z basenu Murzuk w Libii, które zostały zarejestrowane w zapisach geologicznych podczas masowego wymierania.
Prace naukowe doprowadziły do wniosku, że w każdym rozsądnym scenariuszu długotrwały brak tlenu w oceanach Ziemi uderzył w dno oceanu w skali globalnej. Co więcej, samo wydarzenie wiąże się z tzw. Drugim impulsem masowego wymierania, a stało się to dokładnie w późnym ordowiku.
