Według nowych badań astronomowie odkryli niezwykłe ruchy chmur gazu w pobliżu centrum naszej galaktyki i mogą wskazać drogę do najbardziej nieuchwytnych typów czarnych dziur. Przez długi czas nie byliśmy nawet pewni, czy tego typu czarne dziury istnieją.
Naukowcy śledzący gazy w środku Drogi Mlecznej doszli do wniosku, że chmury krążą wokół obiektu 10 000 razy cięższego od Słońca – a jednak kiedy patrzą, gdzie powinien się on znajdować, nic tam nie ma.
Najbardziej oczywistym wyjaśnieniem jest cicha czarna dziura, która jest nieaktywna i dlatego nie emituje wykrywalnego promieniowania.
Wiemy, że istnieją supermasywne czarne dziury, takie jak te, które zasilają galaktyki. Zaczynają od około 100 000 mas Słońca, ale mogą stać się niewyobrażalnie masywne.
Klasa pomiędzy – 1 000 a 100 000 mas Słońca – nazywana jest czarnymi dziurami o średniej masie. I stawiają pytania typu „czy one istnieją?” i „jeśli ich nie ma, dlaczego?” i „jeśli istnieją, dlaczego nie możemy ich znaleźć?”
Ponieważ czarne dziury same nie emitują wykrywalnego promieniowania, naukowcy muszą wykazać się kreatywnością w swoich poszukiwaniach. Zamiast szukać czarnych dziur, szukają efektów, jakie czarne dziury mogą mieć na innych obiektach w pobliskiej przestrzeni.
Astrofizyk Shunya Takekawa z Narodowego Obserwatorium Astronomicznego Japonii i jego współpracownicy badają ruch chmur gazu o dużej prędkości w centrum Drogi Mlecznej, aby pomóc odpowiedzieć na te pytania.
Ich artykuł został zaakceptowany przez Astrophysical Journal i jest dostępny na serwerze preprint arXiv.
„Jedna z trzech grudek ma strukturę podobną do pierścienia z bardzo stromym gradientem prędkości” – piszą naukowcy w artykule.
„Ta kinematyczna struktura zakłada orbitę wokół obiektu punktowego o masie ~ 104 mas Słońca. Brak gwiazdowych odpowiedników wskazuje, że obiekt punktowy może być stacjonarną czarną dziurą.
Wystąpił również silny wybuch promieniowania w 2003 r., Który stopniowo zanikał w ciągu dekady. Rozkład fotonów sugeruje, że była to czarna dziura o masie pośredniej.
Badanie zostało zaakceptowane przez Astrophysical Journal i jest dostępne na arXiv.
