Astronomowie z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley po raz pierwszy zmierzyli temperaturę tajemniczych pierścieni otaczających Urana, korzystając z danych z Atacama Large Millimeter Array (ALMA) i Very Large Telescope (VLT).
Odkryli, że największy i najbardziej widoczny pierścień – zwany „pierścieniem epsilon” – ma kilka niezwykłych cech w porównaniu z innymi pierścieniami otaczającymi odległego lodowego olbrzyma.
“ Zasadniczo pierścienie lodowe Saturna są szerokie, jasne i mają różne rozmiary cząstek, od mikronowego pyłu w najbardziej wewnętrznym pierścieniu D do dziesiątek metrów w głównych pierścieniach '' – mówi Imke de Pater, profesor z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i główny autor badania opublikowanego na w tym tygodniu w Astronomical Journal. „Niewielka część jest nieobecna w głównych pierścieniach Urana; najjaśniejszy pierścień, epsilon, składa się z kamieni wielkości piłki golfowej i większych.
Astronomowie po raz pierwszy odkryli, że Uran ma pierścienie – podobnie jak jego koledzy z Układu Słonecznego – Jowisz, Neptun i Saturn – w 1977 roku. Ale wiele pytań dotyczących ich składu i pochodzenia pozostało bez odpowiedzi.
Teraz, dzięki nowym danym, astronomowie ustalili, że pierścienie istnieją w temperaturach -196 stopni Celsjusza, około -321 stopni Fahrenheita, czyli w przybliżeniu w temperaturze wrzenia ciekłego azotu przy standardowym ciśnieniu.
Inne planety w naszym Układzie Słonecznym mają pierścienie z większych cząstek lub pyłu sproszkowanego lub ich mieszankę. Na przykład pierścienie Jowisza i Neptuna składają się głównie z małych cząstek.
Ale pierścienie Urana miały pył między pierścieniami, podczas gdy same pierścienie nie zawierały żadnego pyłu.
„Już wiemy, że pierścień epsilon jest trochę dziwny, ponieważ nie widzimy małych cząstek” – powiedział absolwent UC Berkeley Edward Molter.
Pierścienie są również „niezwykle wąskie w porównaniu z pierścieniami Saturna” – wyjaśnił Molter. „Najszerszy pierścień epsilon ma szerokość od 20 do 100 kilometrów, podczas gdy pierścienie Saturna mają setki lub dziesiątki tysięcy kilometrów”.
Więc co spowodowało powstanie pierścieni? Czy była to tajemnicza planeta, która uderzyła w Urana, powodując jego odchylenie od płaszczyzny Słońca i uwolnienie wiązki cząstek?
Jednak odkrycie może dać nam wgląd w naturę i pochodzenie pierścieni Urana.
„To krok w kierunku zrozumienia składu i tego, czy wszystkie pierścienie pochodzą z tego samego materiału wyjściowego, czy też są różne dla każdego pierścienia” – dodał Molter.
Źródła: Zdjęcie: ALMA (ESO / NAOJ / NRAO)
